ಎರಡು ಕವಿತೆ

ಸಾವೇ..

ಸಣ್ಣ ಗೀರಿದರೂ ಗಾಯವಾಗುವಷ್ಟು ಚರ್ಮ ಸೂಕ್ಷ್ಮಗೊಂಡಿದೆ
ಗೀರಿದ ಮುಳ್ಳೇ ದಿಕ್ಸೂಚಿಯೆಂದು ಜೀವ ನಂಬಿದೆ
ಕತ್ತಲು ಬೆಳಕಿಗಿಂತ ವೇಗವಾಗಿ ಚಲಿಸುತ್ತಿದೆ

ಸುರಿವ ಮಳೆಯ ಹೊರತು
ಎಲ್ಲೋ ದಿಟ್ಟಿಸುವ ಈ ವಿಷಣ್ಣ ಬೆಕ್ಕಿನ ಹೊರತು
ಸಾಕ್ಷಿಯಿಲ್ಲ ನನ್ನ ಬಳಿ
ಬೆಂಕಿ ಬೆಂಕಿಯನೇ ಸುಡುತ್ತಿರುವ ಕುರಿತು

ನಿನ್ನ ಪಾದದ ಸಪ್ಪಳ ಇಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದೆ
ಪ್ರತಿ ಬೆಳಗೂ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಸನಿಹ ಬರುತ್ತಿರುವೆ..

ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಪುಟ್ಟ ಹಕ್ಕಿಗೆ

ಒಂದಾನೊಂದು ಕಾಲದಲಿ
ಕಾಮನಬಿಲ್ಲು ಅರಳಿದ ಮುಗಿಲಿನಲಿ
ಕಾರ್ಮೋಡಗಳೇಕೆ ತುಂಬಿಕೊಂಡವು?
ನಿರುಕಿಸುತ್ತ ಅರಳಿದ ಪಾಪೆಗಳ ಕಣ್ಣಲಿ
ಕಸವೂ ನೀರೂ ಏಕೆ ತುಂಬಿತು?
ಹಾರಲೆಂದು ಎತ್ತಿದ ಹಿಮ್ಮಡಿಗಳೇಕೆ
ಒದ್ದೆ ರೆಕ್ಕೆಗಳಿಗಂಜಿ ಸುಮ್ಮನಾದವು?
ದೂರ ನಾಡಿನ ಕರೆಯ ದನಿ
ಯಾವ ದಿಗಂತದಲಿ ಮಾಯವಾಯಿತು?

ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ
ಈ ಗಳಿಗೆ ಇಲ್ಲಿ, ಮರು ಗಳಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ,
ಹೊಯ್ದಾಡುವ ಜೀವ ಜೋಕಾಲಿ
ಹಾರಿಹೋದ ಗಳಿಗೆ ಯಾವುದೋ,
ಎಲ್ಲೂ ಕಾಣುತಿಲ್ಲ ಪುಟ್ಟ ಹಕ್ಕಿ